درمان نابینایی با روش ابداعی دانشمند ایرانی
به گزارش وبلاگ پلاک 9، گروهی از محققان سوئدی در یک مطالعه که با یاری محقق ایرانی دکتر مهرداد رفعت انجام شد، از توسعه ایمپلنت پروتئینی مشتق شده از پوست خوک خبر دادند که می تواند بینایی افراد نابینا را به آنها بازگرداند.
به گزارش وبلاگ پلاک 9 ، ایسنا به نقل از اس اف گزارش داده، محققان اظهار کردند هیچ یکی از افرادیکه با این روش تحت عمل جراحی قرار گرفته اند، با گذشت دو سال پس از جراحی دیگر دچار مشکل نابینایی نیستند. علاوه بر این، سه نفر که نابینا بودند، پس از این روش پیشگامانه، دارای دید 20:20 شدند.
این ایمپلنت که از پروتئین کلاژن پوست خوک ساخته شده است، شبیه قرنیه انسان (بیرونی ترین لایه شفاف چشم) است. قرنیه آسیب دیده یا بیمار باعث نابینایی بیش از 12 میلیون نفر در سراسر دنیا می گردد. به طور معمول، پزشکان فقط می توانند بینایی این بیماران را با انجام پیوند قرنیه انسانی از یک اهدا نماینده بازیابی نمایند. با این حال، از هر 70 نفری که احتیاج به پیوند قرنیه دارند، تنها یک نفر می تواند پیوند قرنیه را انجام دهد.
محققان می گویند این پیوند نو قابلیت فراوری انبوه و دو سال ماندگاری دارد و این در حالی است که قرنیه های اهدایی انسان باید ظرف دو هفته به دست بیماران برسد. این فناوری نو می تواند به مردم کشورهای فقیرتر که پیوند قرنیه انسان در آنها نادر است، یاری کند.
پیوند نو به طور قابل توجهی زمان بهبودی را کاهش می دهد
در این مطالعه، محققان سوئدی 14 فرد نابینا و 6 فرد کم بینا در هند و ایران را انتخاب کردند. شرکت نمایندگان از بیماری قوز قرنیه (جایی که قرنیه آنقدر نازک می گردد که می تواند منجر به نابینایی گردد)، رنج می بردند.
نویسندگان مطالعه دریافتند که هیچ یک از 14 شرکت نماینده که قبل از انجام عمل نابینا بوده اند، پس از آن دیگر نابینا نیستند. سه نفر از شرکت نمایندگان هندی که نابینا بودند، پس از پیوند به بینایی کامل رسیدند. هیچ کس هیچ گونه عارضه ای در حین عمل یا پس از دو سال پیگیری پس از عمل گزارش نکرد.
فقط یک دوره هشت هفته ای استفاده از قطره چشمی پس از عمل کافی است تا چشم بیمار ایمپلنت را رد نکند. هدف اصلی این مطالعه آنالیز این موضوع بود که آیا ایمپلنت برای استفاده در انسان بی خطر است یا خیر. محققان اظهار کردند که اثربخشی این پیوند خیره نماینده است.
برای ساخت آن، محققان از مولکول های کلاژن حاصل از پوست خوک که بسیار پاک شده بودند و تحت شرایط سخت برای استفاده در انسان فراوری می شدند، استفاده کردند. پوست خوک مانند آن چیزی که صنعت گوشت از آن استفاده می نماید، نیست و این موضوع دسترسی به آن را آسان و از نظر مالی سودمند می نماید.
هنگامی که محققان این ایمپلنت را ساختند، مولکول های کلاژن شل را تثبیت کردند تا ماده ای محکم و شفاف بسازند که می تواند در برابر جابجایی و کاشت در چشم مقاومت کند. یک کارآزمایی بالینی بزرگتر باید انجام گردد تا دانشمندان بتوانند آن را به میزان کافی ایمن و مؤثر برای استفاده در بیمارستان ها اعلام نمایند.
پروفسور نیل لاگالی (Neil Lagali) از دانشگاه لینشوپینگ سوئد، گفت: نتایج نشان می دهد که می توان یک ماده زیستی فراوری کرد که تمام معیارهای استفاده به عنوان ایمپلنت های انسانی را برآورده کند؛ ماده ای که بتوان آن را به طور انبوه، فراوری و تا دو سال ذخیره کرد و در نتیجه به افراد بیشتری که از مسائل بینایی رنج می برند، یاری کرد. این امر ما را از مشکل کمبود بافت قرنیه اهدایی و دسترسی به درمان های دیگر برای بیماری های چشم بی احتیاج می نماید.
دکتر مهرداد رفعت از مؤسسه تحقیقاتی LinkoCare Life Sciences AB که این ایمپلنت را طراحی نموده و توسعه داده است، گفت: ایمنی و اثربخشی این ایمپلنت های مهندسی زیستی شده، هدف اصلی کار ما بوده است. ما کوشش های زیادی کردیم تا اطمینان حاصل کنیم که اختراع ما به طور گسترده در دسترس و ارزان برای همه و نه فقط برای ثروتمندان خواهد بود. به همین علت است که می توان از این فناوری در تمام نقاط دنیا استفاده کرد.
محققان بعلاوه یک روش نو و کم تهاجمی برای درمان قوز قرنیه ایجاد کردند. امروزه قرنیه بیمار مبتلا به قوز قرنیه در مراحل پیشرفته با جراحی برداشته می گردد و قرنیه اهدایی جایگزین آن می گردد که پزشکان آن را با بخیه در جای خود می دوزند. این نوع جراحی تهاجمی است و فقط در بیمارستان های بزرگ انجام می گردد، اما بخیه زدن در این روش جراحی نو غیر لازم است. در روش نو برش قرنیه را می توان با استفاده از لیزر پیشرفته یا با دست با ابزار جراحی ساده به دقت ایجاد کرد. این روش ابتدا روی خوک ها، آزمایش و معین شد که ساده تر و به طور بالقوه ایمن تر از پیوند قرنیه معمولی است.
نیل لاگالی در ادامه اضافه نمود: می توان از این روش کمتر تهاجمی در بیمارستان های بیشتری استفاده کرد و در نتیجه به افراد بیشتری یاری کرد. با روش ما، جراح احتیاجی به برداشتن بافت خود بیمار ندارد؛ در عوض، یک برش کوچک ایجاد می گردد که به وسیله آن ایمپلنت به قرنیه موجود وارد می گردد.
یافته های این مطالعه در مجله Nature Biotechnology منتشر شده است.
منبع: خبرکانادا